ผู้แต่งกลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้าคือใคร

• ทอมัส เกรย์

• เสฐียรโกเศศ

• พระยาอนุมานราชธน

• พระยาอุปกิตศิลปสาร

อ่านกลอนดอกสร้อยต่อไปนี้แล้วตอบคำถามข้อ ๒ ถึง ๕

“วังเอ๋ยวังเวงหง่างเหง่ง! ย่ำค่ำระฆังขาน

ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน

ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล และทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียวเอย”

๒. ถ้านักเรียนไม่ทราบที่มาของเรื่องมาก่อน อ่านกลอนดอกสร้อยนี้แล้วจะคิดอย่างไร

• ความอ้างว้างวังเวงของท้องทุ่งนาเมืองไทยเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

• บุคคลผู้นั่งพินิจธรรมชาติยามสนธยาในป่าช้าของวัดชนบทแห่งหนึ่ง

• บุคคลผู้นั่งพินิจธรรมชาติยามสนธยาในป่าช้าของวัดชนบทแห่งหนึ่งในอังกฤษ

• ความอ้างว้างวังเวงของท้องทุ่งนาที่เมืองสโตกโปจส์ ประเทศอังกฤษเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

ข้อใดกล่าวถูกต้อง

• กลอนดอกสร้อยวรรคแรกมี ๔ คำ

• กลอนดอกสร้อยต้องจบบทด้วยคำว่า เอย

• กลอนดอกสร้อย ๑ บทมี ๔ คำกลอนหรือ ๘ วรรค

• ถูกต้องทุกข้อ

คำประพันธ์บทนี้แสดงความรู้สึกด้านใดออกมามากที่สุด

• เศร้าหมอง

• วิตกกังวล

• ว้าเหว่ เดียวดาย

• กลัวหวาดผวา

ข้อใดใช้เสียงธรรมชาติเป็นสื่อทำให้เกิดจินตภาพ

• บาทที่ ๑

• บาทที่ ๒

• บาทที่ ๓

• บาทที่ ๔

๔. บาทที่ ๔

อ่านกลอนดอกสร้อยต่อไปนี้แล้วตอบคำถามข้อ ๖-๘

สกุลเอ๋ยสกุลสูง ชักจูงจิตฟูชูศักดิ์ศรี

อำนาจนำความสง่าอ่าอินทรีย์ ความงามนำให้มีไมตรีกัน

ความร่ำรวยอวยสุขให้ทุกอย่าง เหล่านี้ต่างรอตายทำลายขันธ์

วิถีแห่งเกียรติยศทั้งหมดนั้น แต่ล้วนผันมาประจบหลุมศพเอย

๖. เนื้อหาของคำประพันธ์บทนี้ให้แนวคิดหลักตามข้อใด

• ไม่ว่าใครก็หลีกหนีความตายไปไม่พ้น

• คนที่เกิดในตระกูลสูงย่อมมีเกียรติศักดิ์ศรี

• คนมั่งมีร่ำรวย คนมีอำนาจควรมีไมตรีต่อกัน

• ทุกชีวิตไม่ว่ามั่งมีหรือยากจนย่อมมีเกียรติยศและศักดิ์ศรี

คำว่า “ขันธ์” มีความหมายตรงกับข้อใด

• ขันติ

• ร่างกาย

• ความสุข

• ความร่ำรวย

เหตุใดผู้ประพันธ์จึงเลือกใช้ฉันทลักษณ์ประเภทกลอนดอกสร้อยในการแต่ง “รำพึงในป่าช้า”

• กลอนดอกสร้อยเป็นสัญลักษณ์แบบเดิมของไทยแต่โบราณ

• เนื้อหากลอนดอกสร้อยเป็นคติสอนใจจึงกลมกลืนกับรำพึงในป่าช้า

• ใช้โวหารเปรียบเทียบเพื่อเสนอแนวคิดจึงกลมกลืนกับรำพึงในป่าช้า

• เนื้อหารพึงในป่าช้า มุ่งแสดงแนวคิด จึงเหมาะกับการแต่งด้วยกลอนดอกสร้อย

อ่านกลอนดอกสร้อยต่อไปนี้แล้วตอบคำถามข้อ ๙-๑๐

ยามเอ๋ยยามนี้ ปถพีมืดมัวทั่วสถาน

อากาศเย็นเยือกหนาวคราววิกาล สงัดปานป่าใหญ่ไร้สำเนียง

มีก็แต่เสียงจังหรีดกระกรีดกริ่ง! เรไรหริ่ง! ร้องขรมระงมเสียง

คอกควายวัวรัวเกราะเปาะแปะ ! เพียง รู้ว่าเสียงเกราะแว่วแผ่วแผ่วเอย

๙. คำประพันธ์บทนี้โดยเฉพาะบาทที่ ๓ และบาทที่ ๔ เด่นที่สุดตามข้อใด

• เนื้อหาเป็นคติสอนใจ

• ใช้คำง่ายสื่อความได้ชัดเจน

• การใช้คำเลียนเสียงธรรมชาติ

• เสนอสาระสำคัญเพื่อให้ผู้อ่านยึดเป็นหลักในการเข้าถึงธรรมชาติ

วิกาล มีความหมายตรงกับข้อใด

• ยามเช้า

• ยามค่ำคืน

• ต้นฤดูฝน

• ต้นฤดูหนาว