ฉันทลักษณ์ คือ ตำราที่ว่าด้วยวิธีร้อยกรองถ้อยคำหรือเรียบเรียงถ้อยคำให้เป็นระเบียบตามลักษณะบังคับและบัญญัติที่นักปราชญ์ได้วางเป็นแบบไว้

• ถูก

• ผิด

ถ้อยคำที่ร้อยกรองขึ้นตามลักษณะบัญญัติแห่งฉันทลักษณ์ เรียกว่า คำประพันธ์ (กำชัย ทองหล่อ, ๒๕๑๙ : ๕๓๙)

• ถูก

• ผิด

คำประพันธ์แยกเป็น ๒ ประเภทใหญ่ ๆ ด้วยกัน คือ ร้อยแก้ว กับ ร้อยกรอง

• ถูก

• ผิด

ในคัมภีร์สุโพธาลังการ อธิบายถึงคำประพันธ์ว่า การประพันธ์ หรือ พันธะ หมายถึง การแต่งเรื่อง หรือผูกเรื่อง จำแนกเป็น ๓ ประเภท คือ

๑. ปัชชะ ได้แก่ คาถา ร้อยกรอง

๒. คัชชะ ได้แก่ จุณณียบท ความเรียง

๓. วิมิสสะ ได้แก่ ผสม ทั้งสองอย่างประสมกัน (แย้ม ประภัศร์ทอง, ๒๕๐๔ : ๔)

• ถูก

• ผิด

ในอลังการศาสตร์ได้ให้คำอธิบายเกี่ยวกับคำประพันธ์ไว้ว่า คำประพันธ์เป็น ๒ อย่าง คือ ร้อยกรองที่เป็นฉันท์ และไม่ได้ร้อยกรองเป็นฉันท์ ประเกทแรกชื่อว่า ปทฺย อีกประเภทนั้นชื่อว่า คทฺย ที่ร้อยกรองเป็นทั้ง ปทย และ คทฺย นั้น ชื่อว่า มิศร (ป.ส. ศาสตรี, ๒๕๐๔ : ๕)

• ถูก

• ผิด

คำว่า คาถา ร้อยกรอง หรือ ฉันท์ ในความหมายนี้ หมายถึง คำประพันธ์ที่ตรงกับ

ความหมายของคำว่า ร้อยกรอง ที่เราใช้ในปัจจุบันคู่กับคำว่าร้อยแก้ว นั่นเอง

• ถูก

• ผิด

คำว่า คาถา ในภาษาบาลีนั้น หมายถึงคำประพันธ์แต่ละบท อย่างเช่นหนังสือเรื่อง

มหาชาติ แต่เดิมนั้นเป็นภาษาบาลี เรียกว่า คาถาพัน เพราะมีอยู่ด้วยกัน ๑,๐๐๐ คาถา คือ คำประพันธ์บาลีพันบท

• ถูก

• ผิด

จุณณียบท นั้น คือบทบาลีที่แทรกไว้ พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ อธิบายว่า บทบาลีเล็กน้อยที่ยกขึ้นแสดงก่อนเนื้อความ

• ถูก

• ผิด

คำประพันธ์ของไทยที่ตรงกับความหมายของร้อยกรอง แบ่งเป็นประเภทได้ดังนี้ คือ กาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ และร่าย

• ถูก

• ผิด

เมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๕ สำนักวัฒนธรรมได้ใช้คำว่า "ร้อยกรอง" สำหรับเรียกวรรณกรรมประเภทที่มีลักษณะบังคับในการแต่งหรือกำหนดคณะ เข้าคู่กับคำว่า "ร้อยแก้ว" นับแต่นั้นมาคำว่า "ร้อยแก้ว" และ "ร้อยกรอง" ก็ใช้กันแพร่หลายในความหมายนี้ (ฐะปะนีย์ นาครทรรพ, ๒๕๑๕ : ๒๐๕)

• ถูก

• ผิด