Mjeda
Andrra e jetës
Lokja
U shty vjeshta e krisantemi
Vetun vorreve lulzon;
Landët e pyje, gjith ku kemi,
Tuj fry veri po i cungon.
Ndrron prej dimnit landa veshen,
E lëshon gjetht që para pat;
E, për mëshirë, duhitë që ndeshen,
Ia çojnë t’vorfnit me i ba shtrat.
Bite borë e fryte veri
Tuj çue akull për gjithë vis;
Nalt orteku ushton për mneri
Tuj fundue çetinë e lis.
Me dy cokla n’votër plaka
Rri gjithë natën e vajton;
Rri me duer kah ndezet flaka
porsi nieri kur uron.
E shikjon nji dritë t’venitun;
Vron pasqyrën e jetës s’vet:
E larg Morden tuj kositun
E kujton e pran’ e thrret.
U ndie’j frymë përbrenda shpijet
Porsi erë që vjen pa shkas;
E n’at muzg, nji vegim hijet
Lokes n’votër let’ iu qas:
Përmbi plakën krahët i uli
E n’gryk t’shuemen e shtrëngoi;
Buzët t’shpulpueme n’ball ia nguli;
U ndal drita e ajo mbaroi.
Fjalor:
Landët e pyje- lëndët e pyjeve
frymë – përfytyrimi i vdekjes si një frymë
Duhi – erë e fortë
pa shkas – pa shkak
Mner – tmerr
vegim hijet - mortja
Tuj fundue – duke fundosur
buzët e t’shpulpueme- buzët që s’kanë mish
Uron – lutet
