Бір жылы Арқа өңірінде салтанатты жиын өтеді.Орта жүздің атқа мінер игі жақсылары тегіс жиналады.Сол мәжіліске Құнанбай сұлтан үш күн кешігіп келеді.Көп күткен әр елдің би төрелері әр тұстан реніштерін білдіре бастайды.Наразылық даурығырға айналар тұста Қайрақбай қолына сыбызғысын алып.бір терең толқынысты күйді тарта жөнеледі.Сыбызғының сыңсыған үні жиналған елді бірден айрандай ұйытады.Бәрі де даланың дарқан дауысты кемел күйіне ынтызар боп сөзден тиылып,бойлары балқып отырып қалады.Қайрекең төңірегін бір шолып өтеді де,кенет тылсымы күшті тосын күйді әуелете жөнеледі.Бұрын ести қоймаған жаңа күйге жұрттың мейірі қанып,пейілі құлай береді.Сөйтіп арадағы тартыстың салмағы да ыдырай бастайды. Сонда Құнанбайдың ақылшы,үзеңгілес жолдасы Қ аратай: «Шіркін-ай, мына күйде терең ойдың өзгеше ағысы, кемел тынысы жатыр-ау, Бәрімізді ойға батырғанын қарашы»,-деп таманады. Дүрдараздықпен басталған жиналыс қайтадан шүйіркелесуге ұласады.Сол жиналыстың куәсіндей болған бұл күй « Ой толқыны» болып аталып кетеді.
Қайрақбайға тән қасиет