๑. ข้อใดกล่าวไม่ถูกต้องเกี่ยวกับการอ่านแปลความ ตีความ และขยายความ

• การหาความหมายที่แฝงอยู่ในข้อความ หรือการอธิบายความหมายที่ซับซ้อนให้เข้าใจง่ายขึ้น รวมถึง

          การชี้ให้เห็นแก่นหรือแนวความคิดหลักของข้อความหรือบทความนั้น ๆ เรียกว่า “การตีความ”

• การขยายความ คือ การนำข้อมูลมาอธิบายเพิ่มเติมให้มีความละเอียดมากขึ้น หรือการทำให้เนื้อความขยาย

          กว้างขวางออกไป สามารถเชื่อมโยงกับประสบการณ์ส่วนตัวจนเป็นที่เข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้น

• การแปลความ คือ การถ่ายความหมายของอักษร หรือเครื่องหมายเพื่อให้เข้าใจความหมายตามเนื้อความ

          นั้น ๆ ซึ่งถือเป็นพื้นฐานของความสามารถในการตีความและขยายความ

•     การตีความ คือ การถอดความบทประพันธ์ ไม่จำเป็นต้องจับความคิดหรือเเนวคิดของผู้เขียนที่เเฝงไว้ รู้เพียงความหมายเท่านั้น

๒.   “ใครจะไว้ใจอะไรตามใจเถิด   แต่อย่าเกิดไว้ใจในสิ่งห้า

    หนึ่งอย่าไว้ใจทะเลทุกเวลา      สองสัตว์เขี้ยวเล็บงาอย่าไว้ใจ

       “สามผู้ถืออาวุธสุดจักร้าย    สี่ผู้หญิงทั้งหลายอย่ากรายใกล้

    ห้ามหากษัตริย์ทรงฉัตรชัย       ถ้าแม้นใครประมาทอาจตายเอย”

    การกระทำของใครไม่สอดคล้องกับบทประพันธ์ข้างต้น

• พระสนมละอองคำเก็บปิ่นปักผมไว้เป็นอาวุธ เถ้าแก่แสเห็นจึงไม่อยากเข้าใกล้ เพราะกลัวนางทำอะไรวู่วาม

          และเกรงว่าจะได้รับอันตราย

•     พระไชยราชารักพระสนมจินดามาก หลงใหลในตัวนาง จึงให้นางปรุงอาหารให้เสวย สุดท้ายนาง

          ลอบสังหารจนพระองค์สวรรคต

• วามนเข้าป่าไปล่าสัตว์ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะนำพร้าเข้าไปป้องกันตัวด้วย เพราะสัตว์ร้ายในป่ามีมากมาย

• ทับทิมเตือนกอแก้วทะเลอาจเกิดพายุเมื่อใดก็ได้ เมื่ออยู่ใกล้ทะเลจึงต้องสังเกตและระวังอยู่เสมอ

๓.     “พูดไทยปนอังกฤษไม่ผิดแผก      เขียนไทยแทรกอังกฤษเป็นนิสัย

     ไทยไม่ซึ้งซึ่งคำภาษาไทย              ก็ควรไปเป็นข้าฝรั่งมัน”

     จากบทประพันธ์ข้างต้น ผู้เขียนมีจุดประสงค์ใด

• สั่งสอน                       

• แนะนำ

• ตักเตือน

• ประชดประชัน

๔.       “เจ้าดอกเอ๋ยดอกขจรอาวรณ์ถวิล     นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน

     เขาวางขลุ่ยข่มน้ำตาว้าเหว่ใจ               ตอบไม่ได้ดอกหนาข้าคนจร”

     จากบทประพันธ์ข้างต้น คำว่า “นกขมิ้น” หมายถึง

• นักท่องเที่ยวที่เที่ยวไปในที่ต่าง ๆ                

• คนที่ชอบท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ

• คนยากจนต้องขอทานพลัดถิ่นฐานที่อยู่อาศัย 

• คนพลัดถิ่นฐาน คนจร คนเร่ร่อน ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง

๕.      “ถ้าทุกคนได้อย่างที่คิด      สิ้นชีวิตจะเอาของกองที่ไหน

     ได้อย่างเสียอย่างช่างปะไร      ขอแต่ใจสงบสุขเทอญ”

     จากบทประพันธ์ข้างต้น ข้อใดนำคำสอนไปใช้ได้ถูกต้องที่สุด

• ปล่อยวางไม่ควรยึดติดกับสิ่งของ                        

• ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ต้องสนใจใคร

• ใช้ชีวิตแบบพอเพียงและพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ 

• ไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างตามที่ตนคิด เพราะจะทำให้ไม่มีความสุข