Байлық пен ақыл
Қарияның төрт ұлы болыпты. Ұлдарын жинап алып: – Балаларым, мен қартайдым. Сендер ержеттіңдер. Кімнің ақылы мен байлығы сай болса, сол менің мұрагерім болады, – депті. Yлкен ұлы асыл тасты жүзікті қолын көрсетіп: – Міне, кім бай болса, сол ақылды, – депті. Eкінші ұлы асыл киімдерін киіп келеді де: – Мені көргендер ақылым мен байлығымның алдында бас иеді, – дейді. Yшінші ұлы күміспен, алтын тастармен әшекейленген белдігін буынады да: – Мұндай белдік ешкімде жоқ, – дейді. Әкесі басын шайқайды да, ең кіші ұлына қарап: – Сен қандай байлығыңмен мақтанасың? – дейді. Cонда кенжесі былай депті: – Менде асыл тасты жүзік те, сәнді киім де, қымбат тастармен әшекейленген белдік те жоқ. Тек еңбек сүйгіш екі қолым, қайрат-жігерге толы жүрегім ғана бар. Қария кенже ұлының жауабына риза болыпты. Оны өзінің мұрагері етіп қалдырыпты. Ал үлкен балаларына інісінің айтқанынан шықпауды өсиет етіпті.
Сұрақ: Әкесінің балаларына айтқан өсиеті