" ต้นเอ๋ยต้นไทร และต้นโพธิ์พุ่มแจ้แผ่ฉายา

ล้วนร่างคนในเขตประเทศนี้ แห่งหลุมลึกลานสลดระหดใจ

สูงใหญ่รากย้อยห้อยระยา มีเนินหญ้าใต้ต้นเกลื่อนกล่นไป

ดุษณีนอนราย ณ ภายใต้ เรายิ่งใกล้หลุมนั้นทุกวันเอย"

ความรู้สึกของผู้แต่งคำประพันธ์บทนี้ตรงกับข้อใด

• ๑. สงสาร

  ทุกข์

• ๒. ปลงใจ

• ๓. หมดความหวัง

ข้อใดต่อไปนี้สามารถให้ภาพธรรมชาติยามเช้าได้ชัดเจนที่สุด

• ๑. ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาลค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

• ๒. คอกควายวัวรัวเกราะเปาะเปาะ! เพียง

  รู้ว่าเสียงเกราะแว่วแผ่วแผ่วเอย

• ๔.อยู่ตามโรงมุงฟางข้างข้างนั้น

  ทั้งไก่ขันแข่งดุเหว่าระเร้าเสียง

" สกุลเอ๋ยสกุลสูง อำนาจนำความสง่าอ่าอินทรีย์

ความร่ำรวยอวยสุขให้ทุกอย่าง วีถีแห่งเกียรติยศทั้งหมดนั้น

ข้อใดเป็นข้อสรุปที่ดีที่สุดของกลอนบทข้างต้น

• คนมีเกียรติต้องไปพบกัน

  ที่หลุมศพ

• ทุกชีวิตล้วนแล้วเดินทาง

  ไปสู่ความตาย

• อำนาจทำให้บุคลมี

  ความสง่างาม

แนวคิดหลักของกลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า ตรงกับข้อใด

• ทุกชีวิตมีความตายเป็นที่พึ่ง ความตายจึงเป็นธรรมดาของโลก

• ทุกชีวิตมีความเสมอภาค

• ทรัพย์สินเงินทองเป็นของนอกกาย

" ซากเอ๋ยซากศพ อาจเป็นซากนักรบผู้กล้าหาญ

เช่นชาวบ้านบางระจันขันรำบาญ กับหมู่ม่านมาประทุษอยุธยา

ไม่เช่นนั้นท่านกวีเช่นครีปราชญ์ นอนอนาถเล่ห์ใบ้ไร้ภาษา

หรือผู้กู้บ้านเมืองเรืองปัญญา อาจจะมานอนจมถมดินเอย

ข้อใดต่อไปนี้แสดงให้เห็นถึง " อัจฉริยลักษณ์ " ของกวีผู้แต่งบทประพันธ์ข้างต้นได้ชัดเจนที่สุด

• การสอดแทรกคุณธรรมเรื่องความสมัครสมานสามัคคีไว้ภายในบท

• การเพิ่มข้อมูลความรู้เกี่ยวกับวีรกรรมบรรพชนที่ปกป้องชาติ

• การรู้จักดัดแปลงวัฒนธรรมต่างชาติให้เข้ากับวัฒนธรรมไทย

ข้อใดต่อไปนี้ใช้กลวิธีทางวรรณศิลป์ เพื่อสร้างอารมณ์และความรู้สึกมากที่สุด

• ความร่ำรวยอวยสุขให้ทุกอย่าง

  เหล่านี้ต่างรอตายทำลายขันธ์

  วิถีแห่งเกียรติยศทั้งหมดนั้น

  แต่ล้วนผันมาประจบหลุมศพเอย

• ใครจะยอมละทิ้งซึ่งสุข

  เคยเป็นทุกข์ห่วงใยเสียได้ง่ายใครจะยอมละถึงแดนแสนสบาย

  โดยไม่ชายตาใฝ่อาลัยเอย

• ไม่เช่นนั้นท่านกวีเช่นศรีปราชญ์

  นอนอนาถาเล่ห์ใบไร้ภาษา

  หรือผู้กู้บ้านเมืองเรืองปัญญา อาจจะมานอนจมถมดินเอย

" ดวงเอ๋ยดวงจิต ลืมสนิทกิจการงานทั้งหลาย

ย่อมลละชีพเคยสุขสนุกสบาย เคยเสียดายเคยวิตกเคยปกครอง

ละถิ่นที่สำราญเบิกบานจิต ซึ่งเคยคิดใฝ่เข้าเป็นเจ้าของ

หมดวิตกหมดเสียดายหมดหมายปอง ไม่ผินหลังเหลียวมองด้วยซ้ำเอย

บทประพันธ์ข้างต้น สะท้อนความเชื่อใดมากที่สุด

• ๑. กรรมและกิเลส

• อบายภูมิ

• วัฏสงสาร

ข้อใดคือคุณลักษณะของชาวนาที่ผู้เขียนยกย่องมากที่สุด

• ห่างเอ๋ยห่างไกล

  แต่สิ่งซึ่งเหลวใส่อาตมา

  ห่างจากพวกมักใหญ่ฝักใฝ่หา

• เพื่อรักษาความสราญฐานวิเวกสันโดษฟุ้งซ่านทะยานใจ

  ร่มเชื้อเฉกหุบเขาลำเนาไศล

• สันโดษฟุ้งซ่านทะยานใจ

  ตามวิสัยชาวนาเย็นกว่าเอย

" วังเอ๋ยวังเวง หง่างเหง่ง ย่ำค่ำระฆังขาน

ฝูงควายผ้ายลาทิวากาล ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน "

ข้อใดใช้โวหารภาพพจน์เช่นเดียวกับคำประพันธ์ข้างต้น

• ตัวเอ๋ยตัวสะท้าน

  อย่าบันดานดลใจให้ใฝ่ฝัน

  ดูถูกกิจชาวนาสารพัน

  และความครอบครองกันอันชื่นบาน

• นกเอ๋ยนกแสก

  จับจ้องร้องแจ๊กเพียงแถกขวัญ

  อยู่บนยอดหอระฆังบังแสงจันทร์

  มีเถาวัลย์รุงรังถึงหลังคา

• หมดเอ๋ยหมดห่วง

  หมดดวงวิญญาณลาญสลาย

  ถึงลมเช้าชวยชื่นรื่นสบาย

  เตือนนกแอนลมผายแผดลำพึง

ข้อใดแสดงถึงระดับชั้นทางสังคม

• ทิ้งทั้งหนูน้อยน้อยร่อยร่อยรับ

  เห็นพ่อกลับปลื้มเปรมเกษมสันต์

• เช้าก็ขับโคกระบือถือคันไถ่

  สำราญใจตามเขตประเทศถิ่น

• ไม่เหมือนอย่างบางศพญาติตกแต่ง

  เครื่องแสดงเกียรติเลิศประเสริฐศรี