&&&
Күні бұрын күңіреніп зар илегендер де табылды.
«Енді қайтем, қарағым-ау? Соғысқа сені де шақыртар күн жеткені ме шынымен... Жарығым-ау, қандай амал табайын?», — деп еңіреген аналардың көз жасын көргенде, жас жігіттер абыржып, еркінен айрылып қалғандай болушы еді. Күңіренген ауылда күй болар ма? Бұрынғы ән-жыр төгілетін көмейлерден зар шертілсе, ауылда не сән болар?. Күндіз-түні қабақтары ашылмай, мойындарына бұршақ салып тілеу тілеген әжелер, бәйек болған аналар, мұңайған жас келіншектер бар тірлікті ұмытқаны сонша, мал-мүлік тұрмақ, біз сияқты бала-шаға да назардан тыс қалып қойып едік. Амал таппай бастарын тау-тасқа ұрған ерлер алдымен көз көрмес жаққа көшпек болды. Онан соң әскерге адам жинаушылармен белдесіп ұрыспаққа бекінді... Одан соң жас жігіттерді жекжат-жұраттарына, туған-туыстарына, нағашыларына жедел жөнелтіп жатты. Бұл аласапыран бірнеше күнге созылды. Үлкендер әлдеқайда бір жиынға барып, суық хабармен оралып жүрді. Ақыры әйелдер көз жасын тыйып, белдерін бекем буып, үй басынан қаржы жинай бастады. Шөп тартып жігіттердің бағын сынауды шығарды. Сонан соң шөп түскен жігіттерді ауыл боп, улап-шулап станцияға аттандыратын. Кешке қарай әлгі «әскерге алынғандар» қайтып оралатын еді. Еріп барған ел жақсылары «жастарды бастықтан құн төлеп алып қалдық» дейтін. Қайтадан түңлік басы әскерге берер адам іздеуге көшкенде, ауылдан он жігіттің орнына жалғызбасты Қожамқұл жарлыны ғана бодау еткен екен. Оған жылы киім кигізіп, үй басы қаржы жинап, көп болып станцияға дейін шығарып салыпты.
Тап сол күні кешке күн тұтылып, батыс жақ үрейлі күлгін түске малынған екен.
Б.Момышұлы «Ұшқан ұя» повесі
6. Мәтінге сәйкес тұжырым
1. Соғыс туралы қара хабар елдің тыныштығы мен берекесін қашырды.
2.Ауыл өз ұлдарының орнына Қожамқұл жарлыны аттандыруға кірісті.
3. Соғысқа бармау үшін ағалар үйлерін алыс жаққа көшіріп әкетіп жатты.