3-мәтін
Шығыс Қазақстан облысындағы бір-бірімен қолтықтасып жатқан Алтай, Тарбағатай,
Шыңғыстау деген үш таудың тарихы сонау Шыңғыс хан жорықтарынан басталатыны
белгілі. Тарбағатай тауының түпкі тарихына үңілсек, оның басынан өткен алмағайып
замандардың Шынғыс хан әулетімен байланысты екенін байкаймыз. Шыңғыс хан 1206
жылы Найман хандығын талқандап, қалын елді өз мекендерінен ығыстырып, Күшлік хан
Ертіс даласына, Жетісу аумағына бас сауғалап кеткеннен кейін, 1207 жылы жаулап алған
жерлерін балаларына үлестіріп берген. Сол кезде Шыңғыс ханның екінші ұлы Үгедейдің
ұлысына енген Зайсан көлі мен Тарбағатай және Жетісу аумағы болатын.
Тарбағатай тауы Сарыарқанын бел-белесті аласалау шокыларынан басталып, Қытай
жеріндегі Сауыр-Сайқан тауларына дейін 300 шақырымға созылып жатыр. Жалпақтығы
50 шақырымнан астам. Тастаудын тұсындағы биіктігі - 2991 метр. Ең биік шыңы -
Жалаулы. Таудың биік тұстарын мәңгі мұзарттар мекендеген. Тау өзеңдері осы
мұзарттардан бастау алады. Тарбағатай тауы шығыска карай Сарышоқы, Маңырак,
Жақсы Арғанаты, Жаман Арғанаты болып бөлініп барып, Алтай Сауырымен шектеседі.
Биік тау жазыққа қарай аласара береді де, Жон және Қаратау деген екі бөлек атаумен
енші алысады. Жонның биіктігі 2000-2500 метр болады. Ал енді Қаратау деген атауына
келетін болсак, бұлар - аласа таулар. Биіктігі, шамамен, 800-1000 метр. Бұған Доланқара,
Қызылтас, Кішкенетау, Ақтубек, Құсмұрын, Түйемойнак, Ботамойнак таулары жатады. Бул таулар, негізінен, қыстаулық жерлер.
Жалаулы шыңының шығыс жағына қарай орналасқан, шамамен, 1500- 2000 метр
биіктікте тұрған көздің аясындай ғана екі көл - әлемдік ғайыптардың қатарына косуға
татитындай тосын, кұпиялы құбылыс. Бұларды кейде Жасылкел, кейде Қосжасыл деп те
атайды. Суы жап-жасыл. Түбіне қарасаң, балдыр немесе басқадай су тубінде өсетін шөп
түрлері көрінбейді. Тағы бір ғажабы - жағасы айнадай теп-тегіс. Жалаулы басындағы
алып мұздақтардан еріп аққан су осы екі көлге құяды. Бірак осы су асып-төгіліп ешқайда
ағып шықпайды. Судын қайда кетіп жатқаны да беймәлім. Осы Жасылкел маңында
Қараайрық, Қызылбастау деген жерлер бар. Бір ерекшелігі, суыр індерінен ылғи көмір шығып жатады. Бұрын сол көмірлерді жаз жайлауда отырған шопан-бақташылар қапқа жиып алып, отынға пайдаланған.
Аршалы өзенінің бас жағындағы биіктен құлай ағып жатқан бұлақтың суын жергілікті
турғындар емге пайдаланады. Оның суына аршаны араластырып қайнатып, сал, күян,
сарық сияқты дерттерге қарсы дәру ретінде қолданады.
Тағы бір ғажайын қоныс - Елеке сазы. Мұның атауы Мұрын Елеке деген байдын
есіміне байланысты қойылған. Елеке сазы - екі таудың ортасына орналасқан жазық. Саз
десе - саз. Басқан аяғыңыздын асты былқ-былқ етіп, қалың түкті калы кілемнің үстінде
жүргендей рахаттанасыз. Бұл жерді «қой бүлдіргеннің мекені» деуге болады. Мұнда жаз
бойы жайылған малдың тұягынан қып-қызыл түс әсте арылмайды. «Ат тұяғын бояған»
деген сөз осыдан қалған.
Жалаулы мұздактарының екі көлге ағып кұятын суының ерекшелігі