Pytania o wierze i nadziei

Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie. Tak przeto teraz wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz niebieski przybytek, o ile tylko odziani, a nie nadzy będziemy. Dlatego właśnie udręczeni wzdychamy, pozostając w tym przybytku, bo nie chcielibyśmy go utracić, lecz przywdziać na niego nowe odzienie, aby to, co śmiertelne, wchłonięte zostało przez życie.

Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.

Tak więc przejęci bojaźnią Pana przekonujemy ludzi, wobec Boga zaś wszystko w nas odkryte. Mam zresztą nadzieję, że i dla waszych sumień nie ma w nas nic zakrytego.

Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe.

Bóg przygotował dla nas dom w niebie, który będzie trwały na zawsze.

Teraz czasami cierpimy i tęsknimy za tym domem, ale Bóg dał nam Ducha Świętego jako znak, że kiedyś tam zamieszkamy.

Dopóki żyjemy na ziemi, jesteśmy daleko od Boga, ale idziemy przez życie z wiarą, a nie dlatego, że Go widzimy.

Każdy z nas stanie kiedyś przed Jezusem i otrzyma nagrodę za swoje czyny – dobre lub złe.

Miłość Jezusa nas przynagla, bo On umarł za nas wszystkich, żebyśmy żyli dla Niego, a nie tylko dla siebie.

Kto wierzy w Jezusa, jest nowym człowiekiem – stare życie minęło, zaczyna się nowe.