Мейірім
Айнұр көпшіл. Үнемі өзі қатарлы қыздар мен ұл балалар арасында ойнап жүреді. Олар да Айнұрдың соңынан бір елі қалмайды.
Енді, мінеки, атасы мен әжесінің ауылымен қош айтысатын мезгіл де жетті. Папасы-әскери адам. Кезекті демалысы бітті. Жауынгерлік жаттығуларына қайта оралмақ.
Атасы мен әжесі:
-Балам, қайда жүрсең де аман бол. Еліңді, жеріңді сүй, қорға, -деді.
Айнұр қоштасар сәтте ерекше мінез көрсетті.
-Ата, әже, папа, мама, бәріміз бірге тұрайық, -деді.
-Кәнеки, ондай болса. Бірақ, папаңның жұмысы бар. Атаң мен әжең ауылда. Мүмкін емес қой, жаным, -деді әжесі бауырмал Айнұрды кеудесіне қысып.
-Онда мен атам мен әжемнің қасында қалам. Кетпеймін. Кім қарайды оларға? –деді төрт жасар Айнұр көзі жасаурап.
-Ендігі демалыста және келеміз,- деді мамасы.
-Жоқ. Мен осы жерде қаламын.
Айнұр папасы және мамасымен қоштасты. Қолын бұлғап қалды. Папасы мен мамасы Айнұрдың бүгінгі мінезіне қайран қалды. Әйтсе де қимай қоштасқандары жүздерінен байқалады.
Ал атасы мен әжесінің қуаныштарында шек жоқ. Айнұрдың атасы мен әжесіне кішкентай бүйрегінің бұрып тұрғанына әбден риза болады.
1. Айнұрдың ауылда қалу себебі: