№1 мәтін
Ертеде ел арасында жаугершілік жиі болатын кезде, қазақтың екі жауынгері төс қағысып, дос болыпты. Бірде əскерлер бір өзеннің бойында шатыр тігіп, дамылдапты. Тұтқиылдан жаудың көптеген қалың қолы шабуыл жасапты. Малдарын тартып алып, мүліктерін тиеп кетіпті. Қолға түскен азаматтарды айдап əкетіпті.
Осы шабуылда екі достың біреуі жау қолына түсіп қалады. Досының қолға түсіп қалғанын естіген екінші батыр күздің қара суығын елеместен, өзенді малтып өтіп, жау жатқан жағаға келеді. Анталаған жау əскерлері оны тарпа бас салады. Жауынгер өзін қолбасыға апаруын өтінеді. Ол жаудың қолбасшысына:
- Мен қолдарыңа түскен бір жауынгерге құн төлеп, сатып алуға келдім. Менің оған айырбасқа берер мал-мүлкім жоқ. Бір-ақ нəрсе беремін. Ол – өзімнің өмірім. Досымды босатыңдар, ол үшін менің өмірімді алыңдар, - дейді. Қолбасы ойланып отырып, оны сынамақ болады да:
- Жарайды, мен сені қыршыныңнан қимай -ақ қояйын. Маған сол өміріңнің бір бөлшегін ғана берсең болады, - дейді.
- Ол не? - дейді досын құтқаруға асыққан жігіт.
- Маған сенің көздерің керек, - дейді қолбасы.
-Ол да болсын! Тек досымды тезірек босат! – дейді.
Сөйтіп бұл сыннан да сүрінбей өтеді. Жауынгер тұтқыннан босаған досының иығына қолын салып, зағип күйі қуанып, күлімдеп келе жатады. Мұны көрген жаудың қолбасы: " Мынадай ерлері бар халықты тұтқиылдан келіп, қапыда бас салған жағдайда болмаса, бетпе-бет ұрыста жеңу қиынға соғады",- деп ой түйеді. Сөйтіп өз əскерлеріне шегінуге бұйрық береді.
Болған оқиғадан қолбасшы не түйді?